به گزارش خبرگزاری اقتصادایران ،خبرنگار و روزنامه نگار هر چند همه ساعات و روزها در رسانه های مختلف دیده می شوند اما این دیده شدن به معنی دیدن مصائب و سختی های این شغل توسط مخاطبان نیست.
به تعبیر خارجی ها «ژورنالیسم» یا همان شغل روزنامه نگاری، روزانه با مسایل و مشکلات مردمی روبرو می شود اما خیلی کم پیش می آید مخاطبان از مصائب این شغل آگاهی داشته باشند.
خبرنگاران روزانه هزاران خبر، گزارش، یادداشت، تحلیل و تفسیر از مسایل مختلف جامعه به ویژه مردم تهیه می کنند اما کمتر در مطالب خود از مصائب و مشکلات خود می گویند.
قبل از نامگذاری ۱۷ مرداد به عنوان روز خبرنگار، کمتر مطلبی از خبرنگاران در رسانه ها درج می شد اما حالا فرصتی هر چند یک روزه برای این قشر بوجود آمده که اندکی از مسایل خود بگویند.
معمولا کسانی که روزی به نام آنان در تقویم نامگذاری می شود کمتر از خود می گویند واین دیگران هستند که باید در باره آنان بگویند و بنویسند. خبرنگاران یکی از شغل هایی است که به مناسبت های مختلف مانند روز پزشک، مهندس، کارمند، کارگر، معلم، دانش آموز، دانشجو، پرستار و شغل های دیگر مطلب تهیه می کنند اما در روز خبرنگار چه کسی باید از او بگوید؟
شاید خبرنگاران از این بابت نیز مظلوم واقع شده اند که در روز خود نمی توانند زیاد از خود بگویند در حالی که دیگران کمتر از آنان می گویند و  فقط به یک پیام تبریک کتبی و شفاهی قناعت می کنند.
روزنامه نگاری و خبرنگاری همانطور که گفته شد از اهمیت بسزایی در رشد آگاهی و اطلاعات جامعه برخوردار است اما خیلی مواقع برای رسیدن به چنین اخباری ممکن است جان خود را از دست بدهند که فلسفه نامگذاری روز خبرنگار نیز به خاطر شهادت محمود صارمی خبرنگار ایرنا به دست طالبان بوده است.
بنابر این پرسش این است که به همین نسبتی که شغل و حرفه خبرنگاری بین مردم شناخته شده و معروف است اما چرا مردم اطلاعات درست و دقیقی از فعالیت و اثرگذاری آنان در آگاهی بخشی جامعه و رشد و توسعه کشور و جهان ندارند؟
امروزه خیلی از افراد آگاهی های خود را از محتوای آموزشی و کتاب های درسی دریافت می کنند. محتوای آموزشی که در دوره های ابتدایی به دانش آموزان ارائه می شود تا سال های سال و حتی تا پایان عمردر ذهن آنان باقی می ماند.
اما اگر همین مطلب در میانسالی یا بزرگسالی به آنان ارائه شود شاید کمتر در ذهن آنان باقی بماند چون ذهن آنان در این سن با مشغله های زیادتری روبروست. در واقع انسان در کودکی که زمان شکل گیری و تثبیت شخصیت اوست بهتر یاد می گیرد چون دارای ذهن آماده و خالی است و در این سنین اغلب یادگیری ها اتفاق می افتد.
کتاب های درسی یکی از منابع مطمئنی است که می تواند خیلی از آموزه ها را به انسان ارائه کند. در زمان حاضر خیلی از مباحثات جامعه در کتاب های درسی از زندگی دانشمندان تا بزرگان آمده است اما جای مطلبی از کار و فعالیت خبرنگاران یا زندگی شهیدان رسانه در آن خالی است.
سکوت کتاب های درسی در باره پرداختن به مباحثات مرتبط با خبرنگاری در حالی است که اکنون دانشکده های زیادی در زمینه خبرنگاری  و روزنامه نگاری در کشور فعالیت می کند و در این شرایط چنانچه دانش آموزی علاقه مند به حضور در این رشته ها باشد، باید پس از فارغ التحصیلی از مدرسه و بدون آشنایی هرچند مقدماتی با رشته های روزنامه نگاری، در این رشته ها ادامه تحصیل دهد.
آشنایی دانش آموزان با فعالیت های خبرنگاری و اینکه چگونه اطلاعات و اخبار تهیه می شود از ضرورت های جامعه ماست زیرا وقتی مطلبی با این همه مصائب و دشواری تهیه می شود برای هرکس می تواند ارزش خواندن و مطالعه داشته باشد.
امروزه یکی از مشکلات جامعه ما، نرخ پایین مطالعه است که همین مساله سایر پیشرفت ها و توسعه جامعه را مختل کرده است. در زمان حال حاضر میزان کتابخوانی و مطالعه روزنامه ها در کشور اصلا در وضعیت رضایت بخشی نیست و چنانچه مبحثی از فعالیت روزنامه نگاری و آموزش خبرنگاری در کتاب های درسی پیش بینی شود می تواند گام هر چند کوچک در ترغیب دانش آموزان به مطالعه بیشتر باشد.
یادداشت از: علی حبیبی